PHOTIUS

PHOTIUS

Patriarcha Constantinopolitanus, stirpe, divitiis, rerum usu, et eruditione illustris. Summis in Aula honoribus defunctus, etiam ad Patriarchatum, utpote S. Tharasii ex sorore nepos aspiravit: pulsôque a Barda Ignatiô, licet Eunuchus et Laicus, eius in locum substitutus est, A. C. 858. quem ut tueretur, Synodô 320. Praesulum, cui Zacharias et Rodoaldus; Legati Nicolai I. intererant, celebratâ. Ignatium condemnavit. Excommunicatus propterea a Papa, alterô Conciliô hunc vicissim anathemate feriit, in amicos cognatosque Ignatii immaniter saeviens. A Basilio Macedone postea, restitutô Ignatiô, pulsus, et Conciliô habitô condemnatus: post obitum Ignatii A. C. 878. mirô stratagemate usus, in gratiam Basilii, et sedem denuo irrepsit. Contexuit enim commentitiam genealogiam, quâ ostendere nisus est, Basilium a Tiridate Armeniae Rege descendere, illi impositô nomine Beclas, ex initialibus literis nominis eius, uxoris Eudoxiae, et Constantini, Leonis, Alexandri ac Stephani filiorum, constante: Characteribus Alexandrinis, in pervetusta papyro. Tum inter rarissimos libros in Bibliotheca hôc commentô repositô, curavit id per Theophanem. Bibliothecarium, amicum suum, Imperatori ostendi. quod cum nemo explicare posset accersitus Photius, Basilio fictitios natales evolvit, sic sede iterum potius: sed sub Leone Philosopho Basilii filio, A. C. 886. denuo deturbatus est. Interim, si non de Ecclesia, saltem de literis plurimum meruit. Scripsit Bibliothecam, ab Andrea Schotto, versam: ubi ad examen vocat Auctores 280. quorum fragmenta apud ipsum exstant. Fecit hoc fratris Tharasii suasu, dum ab Imperatore in Assyriam missus, ibi aliquandiu subsistere necesse habuit. Edidit quoque Epist. 248. Nomocanonem, titulis 14. Acta 7. Conciliorum General. in compendium contracta, etc. Nicetas in vita Ignatii Anastas. in vit. Pontif. Zonaras, Annal. tom. 3. Voss. de Histor. Graec. l. 2. c. 25. etc. Lloyd. Fuerat autem is prius, ut addam ista, Protospatharius dignitate, ut refert Cedrenus: Imperatori a secretis, teste Nicetâ: vixit sub Imperatorib. Michaele III. et Ludovico II. Multae ei cum Pontificibus Romanis lites, quare durior in eum Baronius, qui ubique eum in sectatur et proscindit, ut videre est in Annal. eius, ab A. C. 858. usque ad 886. Vir multae lectionis, quod eius Bibliotheca, quam Μυριόβιβλον in scripsit, satis superque testatur. Bellarmino de Scrtpt. Eccl. Vir magnae eruditionis dicitur, sed maioris nequitiae. Defendit tamen eum contra utrumque Cardinalem Rich. Montacutius Episo. Norvicensis in Anglia, qui Epistolas eius edidit Graece et Latine Londini A. C. 1651. etc. Adscribitur ei. praeter memorata, Etymologicum Graecum MS. quod penes Marquardum Gudium asservatur, uti discimus ex Ezech. Spanhemio Dissertat. de Numism. antiq. 4. p. 458. edit. poster. Amstelod. Nec non liber de Spiritus S. processione, et alius, quô probare nititur, Spiritum S. a solo Patre procedere, quos MSS. citat Blondellus in Iohanna Papissa, quique postea Londini prodierunt. Sed hos Maresius spurietatis postulat, in Iohanna Pap. restit. p. 47. Eiusdem nomine laudat Fr. Turrianus, Lexicon, Quaestiones ad Amphilochium, Commentarios in Epist. similiter adhuc ἀνεκδότους, etc. Nemocanon eius, qui quasi compendium est totius Iuris Canonici Graeci, tanti a Graecis fit, ut omnibus cum Collectionibus praemittere soleant, etiam ipsi Codici

Canonum: divisus in XIV. titulos, quorum quilibet diversa iterum capita habet. Hunc congessit, ex plurimis Canonibus Conciliorum, Patriarcharum E;piscoporum et Patrum; subiectis LL. Imperatorum Ecclesiasticis, ad eosdem titulos et capita pertinentibus: rationem compilationis reddit in Prologo, qui diu desideratus, tandem ex MS. Bibliothecae Oxoniensis in lucem protractus est a Iustello fil. in Bibl. Iur. Can. vet. ex cuius fine collectum cognoscimus A. M. secundum Graecos 6391. qui est aerae Christianae 883. Sed de hoc opere vide supra in voce Nomecanon Photii, et plura hanc in rem apud Ioh. Gerh. von Mastricht Histor. Iur. Eccl. num. 238. et seqq.